- Witchcraft - 1. Layala -

Lilusia · Osobnik Kreatywny

Z powodu iż kończą mi się niektóre opowiadania (Ninos Sin Control, Prom Quinn, Awaked) stwierdziłam, że bardzo dobrym pomysłem jest zacząć coś nowego, innego.

Lilusia · Osobnik Kreatywny

To nie jest fanfic Glee, jednak postanowiłam wstawić.

Prolog

Od szesnastu lat w Świecie Aksanu jest spokój. Spokój, który zafundowały nam najbliższe nam osoby - nasze matki. Wszystkie, pochodzące z New Light, zgłębiwszy tajemnicę czarów, poświęciły się dla dobra Aksanu. Siedem wiedźm, każda podporządkowana innemu żywiołowi, trzymając się za ręce i sięgając po najstraszniejsze i najboleśniejsze zaklęcia, ginęło powoli wytwarzając wokół naszego świata barierę ochronną. Straciłyśmy matki. Większość z nas nawet ich nie pamięta. Ojcowie nigdy nie pozwolili nam o nich zapomnieć. Przypominali nam o ich poświęceniu zawsze, gdy chciałyśmy zrezygnować, gdy nie miałyśmy sił dalej walczyć. Teraz jesteśmy silniejsze niż kiedykolwiek. Pewne swojego celu. Jest nim chronienie Aksanu i pamięci po naszych matkach. Tak jak one staniemy oko w oko z niebezpieczeństwem i tak jak one będziemy tworzyć historię. Oto i ona.

THE WITCHCRAFT - CZARY

Obsada

Dulce Maria jako

Layala

Dianna Agron jako

Talis

Amanda Sayfried jako

Ella

Naya Rivera jako

Nayelle

Emilia Clarke jako

Kaleese

Tamsin Egerton jako

Afrodita

Kat Graham jako

Iliria

Lea Michelle jako

Raquela

Eva Green jako

Lady Morgraine Pingerian

Claire Forlani jako

Królowa Milis

Chord Overstreet jako

Alarin

Christopher Uckermann jako

Malik

Alfonso Herrera jako

Leantes

Jason Momoa jako

Kalin Dore

Lilusia · Osobnik Kreatywny

OPENING

Podejrzewam, że jeszcze dzisiaj będzie pierwszy odcinek Wesoly

Bebe · Szaleniec

obsada swietna
ciekawie sie zapowiada
ach
na pewno czytam
daj cinka

Lilusia · Osobnik Kreatywny

Odcinek 1.

Opening

* odcinek nazywa się oczywiście Layala, ale to wszystko przez jay Wesoly

Gdy ostatni z aksańskich księżyców znikał z błękitnego już nieba, a podmuchy wpadające przez otwarte okno rozwiewały delikatnie jej czerwone loki ułożone niedbale na wielkiej, królewskiej podusze, Layala niczym pobudzona jakimś gwałtownym impulsem, otworzyła energicznie oczy. Z konsternacją zawiesiła spojrzenie na suficie i wydychając głośno powietrze, wyskoczyła spod ciężkiej kołdry. To była jej pierwsza noc w zamku. Przygotowania do jej ślubu z księciem Alarinem wchodziły w decydującą fazę. Królowa Milis była cała w skowronkach, wydarzenie to bowiem rozweselało jej ciężkie życie i odrywało ją od wiecznego pilnowania pokoju w pięciu światach. Sama Layala nie podchodziło do tematu już tak optymistycznie. Ona i Alarin od dzieciństwa byli oddanymi przyjaciółmi i od dzieciństwa wiedzieli też, że pewnego dnia zostaną pobłogosławieni przez królową i okrzyknięci mężem i żoną a zarazem przyszłymi królem i królową. Lay, jak każdego ranka, badała w swojej głowie od nowa tą chorą sytuację nie dochodząc mimo wszystko do żadnych wniosków a tym bardziej rozwiązań. Honorowa Milis tak bardzo przeżyła śmierć swojej przyjaciółki, że przyrzekła sobie doprowadzić tą dwójkę do ołtarza. W tej całej szamotaninie nie zauważała jednak, jak bardzo unieszczęśliwia tym dwójkę młodych ludzi. Alarin niejednokrotnie powtarzał matce, że nie kocha Layali a ona nie kocha jego, jednak to nie był temat podlegający dyskusji. I tak właśnie miała zakończyć się lub zacząć ta historia. Zaspana czerwonowłosa stała w zwiewnej halce pośrodku komnaty i wymówiwszy jakiś dziwny tekst pod nosem, załamała ręce. Po chwili zauważyła, że na jej wielkim lustrze wisi coś białego. Szybko podbiegła do zwierciadła i ściągnęła połyskujący materiał z jego obramowania. Dół sukni opadł z jej rąk, po czym z szaleństwem w oczach przyłożyła materiał do siebie. Na jej twarzy pojawiła się niechęć. Długa do ziemi, biała suknia, która opatrzona była ogromnym trenem przylegała do jej ciała. Jej rozcięty w serek dekolt i długie rozszerzane rękawy dodawały jej tylko powagi. Całość wyszyta była złotą nitką, która jeszcze bardziej zniechęciła Layalę.

- Będziesz wyglądać w niej pięknie... - szepnął złośliwie młody mężczyzna, który od dłuższej chwili przyglądał się czarodziejce. Na dźwięk jego głosu, Layala stanęła jak wryta, ponieważ nie spodziewała się tu Malika. Wysoki, przystojny i niesamowicie niebezpieczny chłopak świdrował ją tym swoim tajemniczym spojrzeniem. Ubrany w czerń z łatwością odstraszałby od siebie kobiety, jednak jego spojrzenie miało w sobie pewien magnetyzm, który starannie wykorzystywał w konfrontacji z płcią piękną.

- Co tu robisz? - wydukała próbując ukryć swoje speszenie. Ten potężny czarodziej zawsze zbijał ją z tropu, szczególnie gdy pojawiał się tak niespodziewanie jak teraz.

- Milis kazała przynieść Ci tą przepiękną suknię, więc postanowiłem dostarczyć Ci ją osobiście... - szatyn nie pozbywał się ze swych słów ironii. Z każdym słowem zbliżał się do niej i zaznaczał kontrolę jaką miał nad tą równie potężną czarownicą. A czerwonowłosa jak zwykle czuła się dziwnie w jego obecności, czuła jakby rozstrajał, rozbrajał jej siły, czuła się przy nim bezradna. - Pomyślałem, że się ucieszysz... - wyszeptał sarkastycznie stojąc tuż obok niej. - Zresztą, jak dla mnie, do ołtarza mogłabyś iść nawet w tym. - zmierzył ją od góry do dołu i posłał jej kokieteryjne spojrzenie. Uwielbiał ją drażnić i walczyć z nią. Widział jak tę potężną i wyzwoloną czarownicę, za każdym ogarnia nienaturalna słabość.

- Makatis kabali! - krzyknęła straciwszy kontrolę nad całą tą sytuacją. Nie mogła pozwolić, by Malik znów wdarł się do jej umysłu i zrobił z nią co mu się tylko podoba. Wtedy wyrwała mu się ostatkiem sił i nie miała zamiaru powtarzać tego po raz kolejny. Dlatego właśnie po tych dwóch tajemniczych słowach i gwałtownym ruchu ręki, mężczyzna wylądował na najbliższej ścianie komnaty. Zaskoczyła go jej stanowczość. Pierwszy raz odważyła się na coś takiego, a on nie mógł wybaczyć sobie, że przez moment stracił czujność.

- Ktoś tu wydaje się przerażony. - powiedział masując swój bark. - A może powinienem powiedzieć Alowi, co między nami zaszło, Lay. - wysyczał w złości.

- Nic między nami nie zaszło... - z powodu przepełniającej ją wściekłości napięła całe swoje ciało. Dało się zauważyć jej pulsujące skronie. Nie zapowiadało to nic dobrego.

- Ja pamiętam coś zupełnie innego... - szepnął jej do ucha, po tym, jak niespodziewanie pojawił się tuż za nią.

- Zrób to, a przysięgam, że cię zabiję! - wycedziła przez zęby.

- Czy ten niegodziwiec znów męczy moją królową? - do komnaty niezauważanie wszedł Alarin i jakby to było całkowicie naturalne, podszedł do Layali i pocałował ją. - Malik, wynoś się! - powiedział żartobliwie do przyjaciela obejmując zszokowaną dziewczynę. Po chwili, bez słowa, przyozdobiony w czerń szatyn, zniknął.

- Co to było, Al? - spytała zdziwiona wyrywając się z jego objęć.

- Musiałem się jakoś go pozbyć... - westchnął siadając na jej łożu. Oparł się rękoma o miękki materiał kołdry i spoglądał na nią bez najmniejszych objaw stresu.

- Wydajesz się taki spokojny, Al, przynieśli mi dzisiaj suknię! - krzyknęła a stojący obok wazon z kwiatami pękł w drobny mak. - Widzisz... - szepnęła - przez to wszystko przestaję kontrolować swoje moce. - Layala stanęła przy oknie i wpatrywała się w pewien punkt przed sobą. - Zazdroszczę jej... - mruknęła spostrzegłszy, że Alarin jest obok niej. Oboje spoglądali na piękną blondynkę przechadzającą się po królewskim ogrodzie, która co chwilę, subtelnym ruchem dłoni sprawiała, że płatki kwiatów rozkładały się ku słońcu, gdy tylko pojawiała się obok nich. - Talis zawsze ma rozwiązanie na swoje problemy. Życie jej nie przytłacza... Ona się nim po prostu cieszy... - powiedziała smutno, by po chwili odwrócić się i spojrzeć na trzymaną w swoich dłoniach suknię. - To zaszło za daleko, Al, ta farsa musi się natychmiast skończyć. - Spojrzała mu prosto w oczy posyłając mu porozumiewawcze spojrzenie. Po chwili Alarin wybiegł z komnaty, zostawiając Layalę samą.

Książę szedł zdeterminowany prze kolejne korytarze zamku, szukając swojej matki. W pewnym momencie minął jedno z wyjść do ogrodu i ujrzał w nim Talis, która beztrosko moczyła nogi w fontannie. Blondynka od zawsze wzbudzała w nim pozytywne uczucia.

- Cześć - usłyszała po chwili za plecami. - Mogę się przyłączyć? - spytał niewinnie, nie zauważając, jak dziewczyna napięła się. Sam Alarin podwinął nogawki swoich królewskich spodni i usiadł obok niej. Dziewczyna nie odpowiedziała mu, jedynie nerwowo wpatrywała się w taflę wody. - Rozmawiałem właśnie z Layalą... - postanowił porozmawiać z nią o czymś, czym oboje mogliby być zainteresowani. - Kazała mi iść do matki i odwołać ślub. Przecież ona wpadnie w szał... - zamknął twarz w swoich dużych dłoniach. - Już zupełnie nie wiem, co robić...

- Nie wiedziałam, że nie chcecie tego ślubu... - jęknęła cicho pod nosem. - To znaczy... wiedziałam, że Layala go nie chce, myślałam jednak, że ty ją kochasz.

- Kocham... - powiedział zawieszając spojrzenie na jednym z pięknych kwiatów. Nie zauważył jednak, jak Talis posmutniała z powodu tego wyznania. - Bardzo ją kocham... - dodał - Ale jak siostrę... - westchnął zerkając na nią - Jak można poślubić własną siostrę? - spytał się Talis.

- A próbowałeś powiedzieć matce, co tak naprawdę czujesz? - spojrzała na niego tymi niesamowicie hipnotyzującymi, zielonymi oczyma. Alarin w końcu poczuł, że jest w stanie sprzeciwić się decyzji królowej. Tak często próbował wymigać ich z tej nieszczęsnej ceremonii, nigdy natomiast nie spróbował rzeczy najprostszej - szczerej rozmowy. Uśmiechnął się do pięknej blondynki i pocałował ją delikatnie w policzek. Po chwili wyszedł z fontanny i pewien swych racji udał się w kierunku komnaty Milis.

Popołudnie dzisiejszego dnia, mimo przepięknego poranka, było pochmurne. Jak uważała Iliria, była to idealna pora do ćwiczeń. Ładna pogoda nie rozpraszała bowiem żadnej z czarodziejek. Stały wszystkie razem w skupieniu generując swoje moce w ich umysłach.
- Lanata kali, Lanata kali, Lanata kali - wypowiadały półgłosem stojąc w okręgu. Każda z nich powoli wyciągała przed siebie dłoń wypowiadając te słowa coraz silniej i głośniej. Na koniuszku wskazującego palca zaczynała żarzyć się kolorowa iskierka. - Lanata kali, Lanata kali - Nagle z każdej iskierki wydobył się niesamowity strumień, odpowiednio w kolorach: niebieskim, zielonym, brązowym, różowym, fioletowym, turkusowym i czarnym. Zabrakło jednego. Zabrakło, łączącej wszystkie kolory w jedno, czerwieni. Iliria ze złością spojrzała na Layalę. Ta mimo ogromnego skupienia nie potrafiła wydobyć z siebie Ducha patronującego jej mocy. Uchyliła delikatnie powieki i ze smutkiem spojrzała na swój niezabarwiony palec.

- W taki sposób, nigdy nie ochronimy Aksanu przed najazdem. - krzyknęła sfrustrowana Iliria.

- Właśnie, Lay, co się z tobą ostatnio dzieje... - wtrąciła się Nayelle - Nie możemy sobie pozwalać na takie niedopatrzenia.

- Layala... - Talis podeszła do niej przejęta...

- Ja... ja po prostu nie mogę... - jęknęła czerwonowłosa i uciekła w kierunku miasta zostawiając resztę samą.

_____________________________________________________
Odcinek miał wyglądać zupełnie inaczej, miał być dłuższy i przykro mi, że wyszło jak wyszło Smutny